1)Nieuwe stripreeks 'J.rom' voorgestel
Iedereen kent Jerommeke, de krachtpatser uit de Suske en Wiske-strips, maar nu is er ook een nieuwe Jerom. In Antwerpen hebben ze hem vanmorgen voorgesteld. Of toch de nieuwe stripreeks met Jerom in de hoofdrol. Hij ziet er compleet anders uit, met veel goud, en hij heeft nog meer superkracht. Maar toch heeft hij nog altijd zijn gebreken.
Ik ben altijd al een fan geweest van strips en daarom heb ik ook dit artikel/video gekozen. Vroeger las ik er dagelijks wel een paar en een keer dat ik ze allemaal uitgelezen had las ik ze opnieuw. Het is natuurlijk ook altijd leuk om een nieuwe stripreeks te krijgen, omdat er dan veel meer te lezen valt. En omdat het gaat over een van de personages in Suske en Wiske, van wie ik de strips graag las, kijk ik er alvast naar uit.
bron: VMMA, Nieuwe stripreeks 'J.rom' voorgesteld, laatst geraadpleegd op 20/11/2014 De Standaard ( http://www.standaard.be/cnt/dmf20141120_01386324)
2) Stefan Hertmans wint Ako Literatuurprijs
Stefan Hertmans greep eerder nog naast de Libris en de Gouden Boekenuil, maar ontvangt nu toch een van de grote drie Nederlandstalige literatuurprijzen voor zijn roman over de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Eerder mocht de publiekslieveling ook al de Vlaamse Cultuurprijs voor Proza in ontvangst nemen. Op de Gouden Boekenuil ontving hij destijds wel de Prijs van de Lezersjury.
In 'Oorlog en terpentijn' reconstrueert Hertmans de memoires van zijn grootvader, een gepassioneerd kunstschilder en een oorlogsheld tijdens de Eerste Wereldoorlog. Feit en fictie maar ook de horror van de oorlog en de schoonheid van kunst lopen door elkaar in zijn roman.
Hertmans volgt de Nederlandse schrijfster Joke van Leeuwen op, die de prestigieuze prijs vorig jaar achter haar naam mocht schrijven voor de roman 'Feest van het begin'. De Vlaamse schrijver mag naast een beeldhouwwerk van Eugène Peters ook 50.000 euro mee naar huis nemen.
'Meesterproef die nu al status van klassieker heeft'
De Vlaamse romancier haalde het van landgenoot Tom Lanoye, die met zijn roman 'Gelukkige slaven' genomineerd was, en vier Nederlanders: outsider Wessel te Gussinklo met 'Zeer helder licht', de 78-jarige K. Schippers met zijn rouwroman 'Voor jou', de bekende jeugdschrijver Guus Kuijer met zijn tweede deel van zijn 'Bijbel voor ongelovigenen' en tot slot Frank Westerman met 'Stikvallei'.
Van alle genomineerden werd Hertmans, die vóór het succes van 'Oorlog en terpentijn' vooral bij een niche van diehardliteratuurliefhebbers een klinkende naam was, vooraf het nadrukkelijkst geprezen door de jury onder leiding van de Nederlandse oud-politicus Job Cohen. Het juryrapport dat tijdens de bekendmaking van de zes genomineerden werd vrijgegeven, sprak vol lof over ‘zijn - late - meesterproef, die nu al de status van een klassieker heeft’.
Onbetwiste bestseller
'Oorlog en terpentijn' is bovendien met ruim 100.000 verkochte exemplaren een onbetwiste bestseller, die ook flink wat buitenlandse interesse wekt. Het boek staat als enige roman, tussen kookboeken en strips, in de topvijf van de best verkochte boeken in Vlaanderen van het voorbije jaar.
Vlaamse schrijvers doen het de laatste jaren overigens erg goed bij de AKO-literatuurprijs. Sinds 2009 ging al vier keer een Vlaming aan de haal met de prijs. Twee jaar geleden won Peter Terrin nog met zijn Post Mortem.
Dit artikel heb ik gekozen omdat het een bekend auteur is die een belangrijke prijs kreeg, en omdat ik het genre van het boek graag lees. Ik lees immers van alle soorten boeken het liefst de oorlogsboeken en dat is precies waarover deze ging.
bron: De Kock, C. , Temmerman, J. ,
Stefan Hertmans wint Ako Literatuurprijs, laatst geraadpleegd op 16/11/2014 De Standaard (http://www.standaard.be/cnt/dmf20141113_01373609)
3) Boekenbeurs klokt af op 154.000 bezoekers
In Antwerp Expo klokt de 78ste Boekenbeurs dinsdag na twaalf dagen af op 154.000 bezoekers, iets meer dan de 150.000 die vooropgesteld waren. Jeroen Meus was de best verkopende auteur met 2.753 verkochte exemplaren van zijn ‘Mijn 200 klassiekers’.
Organisator Boek.be zegt tevreden te zijn met de grote belangstelling en stelt dat ook het centrale thema strips een groot succes was. De Boekenbeurs kwam dit jaar traag op gang, maar met een topdag van 20.000 bezoekers op maandag 10 november werd veel goedgemaakt.
Eén op de vijf bezoekers liet een werk signeren op een van de vele sessies met hun geliefde auteurs. Wat de eigenlijke verkoop betreft, stond de ‘ontspanningsroman’ op de eerste plaats, voor kinderboeken en literatuur.
Maar kookboeken doen het altijd heel goed: het best verkopende boek was dat van Jeroen Meus, voor Pascale Naessens met ‘Puur eten dat je gelukkig maakt’ met 1.773 stuks. In de categorie fictie was Pieter Aspe het meest succesvol met 1.300 exemplaren van ‘Zonder voorschrift’.
De boekenbeurs is eigenlijk het enige boekevenement waar ik ooit al naartoe ben geweest, daarom heb ik dit artikel gekozen. Ook vooral omdat de kookboeken, een van de weinige boeken die ik ooit gebruik, het zo goed gedaan hebben.
bron: edm, Boekenbeurs klokt af op 154.000 bezoekers, laatst geraadpleegd op 16/11/2014 De Standaard (http://www.standaard.be/cnt/dmf20141111_01369580)Boekenbeurs klokt af op 154.000 bezoekers
4)
Graphic novel op eenzame hoogte
De prestigieuze Dupuis-collectie Vrije Vlucht, waarin auteurs nu al meer dan twintig jaar buiten hun reeksen om literaire one-shots mogen maken, leed de voorbije jaren aan bloedarmoede. Deels door de mindere verhalen, deels omdat concurrerende uitgeverijen vergelijkbare auteurscollecties opstartten. Die trend keert de uitgeverij helemaal met 'Femme fatale' van de Franse stripgrootmeester Max Cabanes, een begenadigd auteur op het hoogtepunt van zijn kunnen.
Cabanes was al een poosje van plan de in 1977 verschenen misdaadroman 'Fatale' van zijn bekende landgenoot Jean-Patrick Manchette (1942-1995) te verstrippen. Hij was overigens niet de enige stripauteur met een zwak voor diens 'littératu0re noire'. De manier waarop de schrijver toonde hoe de man in de straat zichzelf in de criminaliteit helpt, intrigeerde ook Jacques Tardi, getuige zijn verstripping 'Kleine West Coast Blues'. Maar Max Cabanes ging nog een stapje verder: hij werkte samen met journalist/scenarist Doug Headline, pseudoniem van Tristan Jean Manchette, oftewel de zoon van. Zo wist hij te garanderen dat de integriteit van de oorspronkelijke roman bewaard zou blijven.
'Femme fatale' start met een scène in een Frans plattelandsdorpje. De verleidelijke hoofdrolspeelster Aimée Joubert schiet er in koelen bloede een seksistische jager dood. De vlucht naar het havenstadje Bléville (wat staat voor het Noord-Franse Dieppe) die er op volgt, blijkt tot in de puntjes voorbereid. Met schijnbaar gemak infiltreert Joubert er de besloten kring van notabelen. Haar wapen: charme. Haar doel: wraak.
Cabanes' rauwe, realistische maar tegelijk ook poëtische tekenwerk sluit naadloos aan bij het verhaal. De opbouw doet meteen hunkeren naar meer, de spanningsboog wordt uitstekend gebracht, de sfeer is uitmuntend. Het blijkt ook een uitstekende zet om talloze flarden van Manchettes originele romantekst te integreren. Dat alles tilt de graphic novel naar een eenzame hoogte.
Niemand in dit verhaal is sympathiek, zeker de hoofdrolspeelster niet. En toch slaagt Cabanes erin de lezer vertrouwd met haar te maken. Je voelt zelfs een zweem van goedkeuren voor haar daden. Waarom? 'Femme fatale' staat ver van het goed-versus-kwaad-verhaal. Dit is slecht tegen slechter. Het levert 136 pagina's heerlijk leesvoer op.
'Femme fatale' start met een scène in een Frans plattelandsdorpje. De verleidelijke hoofdrolspeelster Aimée Joubert schiet er in koelen bloede een seksistische jager dood. De vlucht naar het havenstadje Bléville (wat staat voor het Noord-Franse Dieppe) die er op volgt, blijkt tot in de puntjes voorbereid. Met schijnbaar gemak infiltreert Joubert er de besloten kring van notabelen. Haar wapen: charme. Haar doel: wraak.
Cabanes' rauwe, realistische maar tegelijk ook poëtische tekenwerk sluit naadloos aan bij het verhaal. De opbouw doet meteen hunkeren naar meer, de spanningsboog wordt uitstekend gebracht, de sfeer is uitmuntend. Het blijkt ook een uitstekende zet om talloze flarden van Manchettes originele romantekst te integreren. Dat alles tilt de graphic novel naar een eenzame hoogte.
Niemand in dit verhaal is sympathiek, zeker de hoofdrolspeelster niet. En toch slaagt Cabanes erin de lezer vertrouwd met haar te maken. Je voelt zelfs een zweem van goedkeuren voor haar daden. Waarom? 'Femme fatale' staat ver van het goed-versus-kwaad-verhaal. Dit is slecht tegen slechter. Het levert 136 pagina's heerlijk leesvoer op.
Dit artikel heb ik gekozen omdat het gaat over een nieuwe graphic novel, een genre dat tot vorig jaar mij niet echt bekend was. Het is eigenlijk als een soort strip, die ik juist zeer graag lees, dus ik zou wel meer over dit verhaal willen weten.
5) Stan Lauryssens: "Als auteur sta je altijd alleen"
Auteur verdedigt zijn boek over Julien Schoenaerts
Wat is echt en wat is waarheid? Lastige vragen, maar bij Stan Lauryssens krijgen ze nog een extra laag. "Wat ik in 'Schoenaerts' schrijf, is allemaal echt gebeurd", vertelt hij. Maar hij zegt ook dit: "De waarheid, die bestaat niet."
Mijn boek wordt nu een collector's item. Binnen vijf jaar ligt het in een glazen kast in de Koninklijke Bibliotheek!
Als je naar Stan Lauryssens (68) belt, dan krijg je een voicemail in het Engels. "Voor als Hollywood ooit belt", zegt hij even later. Daarmee doelt hij op zijn boek 'Dalí en ik' uit 1998, waarvan al een kleine vijftien jaar gezegd wordt dat het verfilmd zal worden.
Voorlopig beantwoordt hij zijn telefoons nog in het Nederlands. En het zijn er veel. Terwijl we aan de keukentafel zitten, bellen de nieuwssites, belt uitgeverij Manteau en belt zijn advocaat.
Een korte samenvatting: gisterenvoormiddag beslist de rechter in kortgeding dat het boek Schoenaerts van Stan Lauryssens een sticker moet dragen die meldt dat het onjuistheden bevat. 's Namiddags - aan die keukentafel, dus - zegt Lauryssens dat er sprake is van een akkoord tussen de vier partijen, zijnde Matthias Schoenaerts, zijn moeder Dominique Wiche, uitgeverij Manteau en Lauryssens zelf.
De sticker zou niet meer geplakt hoeven te worden, maar er zou ook geen herdruk komen, en het boek zou niet op de Boekenbeurs verkocht worden. Tegen de tijd dat dit interview is uitgetikt, volgt dan de voorlopig laatste episode in wat stilaan een Griekse tragedie aan het worden is: Dominique Wiche kon zich in laatste instantie toch niet vinden in dat akkoord, zegt Lauryssens, maar hij kan zich op zijn beurt niet vinden in die sticker, en dus wordt het boek uit de handel genomen.
"Het belangrijkste is dat het boek ongewijzigd blijft. En zo wordt het meteen een collector's item. (roept uit) Binnen vijf jaar ligt het in een glazen kast in de Koninklijke Bibliotheek!"
"Nee, die sticker zou een aantasting zijn van mijn integriteit. Mijn naam als auteur zou erdoor in twijfel worden getrokken. Het zou mij veroordelen tot het uitsluitend schrijven van fictie. En dat is censuur."
Voorlopig beantwoordt hij zijn telefoons nog in het Nederlands. En het zijn er veel. Terwijl we aan de keukentafel zitten, bellen de nieuwssites, belt uitgeverij Manteau en belt zijn advocaat.
Een korte samenvatting: gisterenvoormiddag beslist de rechter in kortgeding dat het boek Schoenaerts van Stan Lauryssens een sticker moet dragen die meldt dat het onjuistheden bevat. 's Namiddags - aan die keukentafel, dus - zegt Lauryssens dat er sprake is van een akkoord tussen de vier partijen, zijnde Matthias Schoenaerts, zijn moeder Dominique Wiche, uitgeverij Manteau en Lauryssens zelf.
De sticker zou niet meer geplakt hoeven te worden, maar er zou ook geen herdruk komen, en het boek zou niet op de Boekenbeurs verkocht worden. Tegen de tijd dat dit interview is uitgetikt, volgt dan de voorlopig laatste episode in wat stilaan een Griekse tragedie aan het worden is: Dominique Wiche kon zich in laatste instantie toch niet vinden in dat akkoord, zegt Lauryssens, maar hij kan zich op zijn beurt niet vinden in die sticker, en dus wordt het boek uit de handel genomen.
"Het belangrijkste is dat het boek ongewijzigd blijft. En zo wordt het meteen een collector's item. (roept uit) Binnen vijf jaar ligt het in een glazen kast in de Koninklijke Bibliotheek!"
"Nee, die sticker zou een aantasting zijn van mijn integriteit. Mijn naam als auteur zou erdoor in twijfel worden getrokken. Het zou mij veroordelen tot het uitsluitend schrijven van fictie. En dat is censuur."
Sympathie en liefde
Matthias is in 1977 geboren, zijn moeder is pas jaren na Juliens eerste opname in de psychiatrie op het toneel verschenen. Zij hebben dus eigenlijk geen recht van spreken
"Het belangrijkste is dat het boek ongewijzigd blijft. En zo wordt het meteen een collector's item. (roept uit) Binnen vijf jaar ligt het in een glazen kast in de Koninklijke Bibliotheek!"
"Nee, die sticker zou een aantasting zijn van mijn integriteit. Mijn naam als auteur zou erdoor in twijfel worden getrokken. Het zou mij veroordelen tot het uitsluitend schrijven van fictie. En dat is censuur."
'Schoenaerts' is dus geen fictie?
"Natuurlijk niet. Alles is echt gebeurd. Bepaalde dingen zijn misschien niet voor 100 procent waar. Dat kan ook niet. In dit boek gaat het over gebeurtenissen van veertig jaar geleden. En het geheugen van mensen is een zeef, dat weet u ook."
Matthias Schoenaerts en zijn moeder zeggen dat het boek vol onwaarheden zit. Dat is toch een groot verschil.
"Mijn boek gaat over de periode 1970-1974 in het leven van Julien Schoenaerts, toen zijn manisch-depressieve stoornis zich voor de eerste keer begon te manifesteren. Matthias is pas in 1977 geboren. Zijn moeder Dominique is pas jaren na Juliens eerste opname in de psychiatrie op het toneel verschenen. Zij hebben dus eigenlijk geen recht van spreken als het gaat over die jaren, want ze waren er niet bij."
Matthias heeft geen recht van spreken, zegt u, maar u gebruikt wel een citaat van hem op de cover van het boek.
"Omdat ik in de epiloog het verhaal vertel van de vier kinderen van Julien Schoenaerts. Trouwens, het is de keuze van de uitgever geweest om dat citaat te gebruiken. Ik geef toe dat zoiets voordelig is voor de verkoop van het boek, maar we hadden veel ergere citaten kunnen gebruiken. Van Julien zelf, bijvoorbeeld. Het boek is hard, maar het citaat is vriendelijk en braaf, net om dat harde wat af te zwakken. Want het boek is met alle sympathie en liefde voor Julien Schoenaerts geschreven."
"Nee, die sticker zou een aantasting zijn van mijn integriteit. Mijn naam als auteur zou erdoor in twijfel worden getrokken. Het zou mij veroordelen tot het uitsluitend schrijven van fictie. En dat is censuur."
'Schoenaerts' is dus geen fictie?
"Natuurlijk niet. Alles is echt gebeurd. Bepaalde dingen zijn misschien niet voor 100 procent waar. Dat kan ook niet. In dit boek gaat het over gebeurtenissen van veertig jaar geleden. En het geheugen van mensen is een zeef, dat weet u ook."
Matthias Schoenaerts en zijn moeder zeggen dat het boek vol onwaarheden zit. Dat is toch een groot verschil.
"Mijn boek gaat over de periode 1970-1974 in het leven van Julien Schoenaerts, toen zijn manisch-depressieve stoornis zich voor de eerste keer begon te manifesteren. Matthias is pas in 1977 geboren. Zijn moeder Dominique is pas jaren na Juliens eerste opname in de psychiatrie op het toneel verschenen. Zij hebben dus eigenlijk geen recht van spreken als het gaat over die jaren, want ze waren er niet bij."
Matthias heeft geen recht van spreken, zegt u, maar u gebruikt wel een citaat van hem op de cover van het boek.
"Omdat ik in de epiloog het verhaal vertel van de vier kinderen van Julien Schoenaerts. Trouwens, het is de keuze van de uitgever geweest om dat citaat te gebruiken. Ik geef toe dat zoiets voordelig is voor de verkoop van het boek, maar we hadden veel ergere citaten kunnen gebruiken. Van Julien zelf, bijvoorbeeld. Het boek is hard, maar het citaat is vriendelijk en braaf, net om dat harde wat af te zwakken. Want het boek is met alle sympathie en liefde voor Julien Schoenaerts geschreven."
U bent een oplichter. Letterlijk dan, want u hebt er jaren voor in de gevangenis gezeten. U maakte mensen wijs dat ze hun zwart geld investeerden in schilderijen, terwijl die schilderijen niet bestonden.
"Dat klopt. Ik werkte als journalist in die tijd. Eerst voor de krant, daarna voor het weekblad Panorama. Ik had een loon van 20.000 à 30.000 frank per maand (500 à 750 euro, red.)."
"Op een dag schrijf ik een stuk over Salvador Dalí en Walt Disney, die samen de grootste pornotekenfilm ter wereld gaan maken. Was dat verzonnen? Niet helemaal. Er waren plannen voor een samenwerking, Disney was de grootste verzamelaar van pornotekenfilms en Dali stond bekend om zijn exuberante seksfeestjes. Zo'n spectaculair verhaal is daarom niet voor 100 procent waar, maar ik schreef het ook niet onder mijn eigen naam. Ik gebruikte de schuilnaam Steven Stanley."
"Na dat artikel krijg ik een telefoontje van iemand die mij een job aanbiedt en mijn loon vertienvoudigt. Natuurlijk wist ik dat het stonk. Maar ik ben erin mee gestapt. Uiteindelijk heb ik het bijna tien jaar gedaan."
Krijgt u steun uit de literaire wereld voor wat dit boek teweegbrengt?
"Krijg je ooit steun uit de literaire wereld? Als auteur sta je altijd alleen."
Hebt u spijt van dit boek?
"Helemaal niet. Ik heb maar van één ding spijt, en dat is dat de familie niet heeft meegewerkt. Ik heb Dominique Wiche meermaals opgebeld, en gevraagd om eens te praten."
"Dat klopt. Ik werkte als journalist in die tijd. Eerst voor de krant, daarna voor het weekblad Panorama. Ik had een loon van 20.000 à 30.000 frank per maand (500 à 750 euro, red.)."
"Op een dag schrijf ik een stuk over Salvador Dalí en Walt Disney, die samen de grootste pornotekenfilm ter wereld gaan maken. Was dat verzonnen? Niet helemaal. Er waren plannen voor een samenwerking, Disney was de grootste verzamelaar van pornotekenfilms en Dali stond bekend om zijn exuberante seksfeestjes. Zo'n spectaculair verhaal is daarom niet voor 100 procent waar, maar ik schreef het ook niet onder mijn eigen naam. Ik gebruikte de schuilnaam Steven Stanley."
"Na dat artikel krijg ik een telefoontje van iemand die mij een job aanbiedt en mijn loon vertienvoudigt. Natuurlijk wist ik dat het stonk. Maar ik ben erin mee gestapt. Uiteindelijk heb ik het bijna tien jaar gedaan."
Krijgt u steun uit de literaire wereld voor wat dit boek teweegbrengt?
"Krijg je ooit steun uit de literaire wereld? Als auteur sta je altijd alleen."
Hebt u spijt van dit boek?
"Helemaal niet. Ik heb maar van één ding spijt, en dat is dat de familie niet heeft meegewerkt. Ik heb Dominique Wiche meermaals opgebeld, en gevraagd om eens te praten."
Biografie
Vraag aan tien mensen om hetzelfde feit te beschrijven, en je krijgt tien verschillende verhalen
"Mijn boek gaat enkel over de jaren waarin de ziekte van Schoenaerts zich voor het eerst manifesteert. Na de laatste pagina van mijn boek begint het werkelijke drama van Julien Schoenaerts eigenlijk pas echt. Maar ik denk niet dat er ooit een echte biografie over Schoenaerts geschreven kan worden. Bij een biografie zouden er nog heel wat lijken uit de kast vallen, en dat zou nog een veel erger boek opleveren dan het mijne. Eentje dat je zelfs niet kunt publiceren. Omdat je dan over de hele familie moet schrijven: zijn eerste vrouw, zijn dochters, Matthias, Dominique. En ook omdat de mensen wel over ziekte willen lezen, maar niemand wil lezen hoe Julien Schoenaerts zijn eigen stront over de muren wreef."
U hebt dat toch geschreven?
"Ja, omdat zijn zoon Bruno dat verteld had tijdens een interview met Humo in 1999. Als Bruno het zegt, dan mag ik het ook schrijven, vond ik."
Wat nu, na alle heisa?
"Ik ga wellicht nog één boek schrijven. Een autobiografie. Eigenlijk ben ik daar al heel mijn leven mee bezig."
Gaat het dan deze keer wél allemaal echt gebeurd zijn?
"De waarheid bestaat niet. Vraag aan tien mensen om hetzelfde feit te beschrijven, en je krijgt tien verschillende verhalen. Als ik dus zeg dat een boek de waarheid is, dan klopt dat. Want de waarheid is zoals ik de waarheid zie, en zoals de mensen die waarheid aan mij verteld hebben."
U hebt dat toch geschreven?
"Ja, omdat zijn zoon Bruno dat verteld had tijdens een interview met Humo in 1999. Als Bruno het zegt, dan mag ik het ook schrijven, vond ik."
Wat nu, na alle heisa?
"Ik ga wellicht nog één boek schrijven. Een autobiografie. Eigenlijk ben ik daar al heel mijn leven mee bezig."
Gaat het dan deze keer wél allemaal echt gebeurd zijn?
"De waarheid bestaat niet. Vraag aan tien mensen om hetzelfde feit te beschrijven, en je krijgt tien verschillende verhalen. Als ik dus zeg dat een boek de waarheid is, dan klopt dat. Want de waarheid is zoals ik de waarheid zie, en zoals de mensen die waarheid aan mij verteld hebben."
Dit artikel is een interview met stan lauryssens over de heisa rond zijn nieuw verhaal. ik heb dit gekozen omdat ik meer wilde weten over het publiceren van de boeken zelf en hoe de auteurs met mogelijke problemen omgaan.
bron: Mulders, S. , Stan Lauryssens: "Als auteur sta je altijd alleen" , laatst geraadpleegd op 16/11/2014 De Morgen (http://www.demorgen.be/expo/stan-lauryssens-als-auteur-sta-je-altijd-alleen-a2107864/)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten